Test: Lekarz wobec pacjenta 2

Zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty: „Lekarz może przeprowadzić badanie lub udzielić innych świadczeń zdrowotnych, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie, po wyrażeniu zgody przez pacjenta”. Zgoda ta jednak może zostać wrażona w sposób domyślny, np. poprzez rozebranie się na prośbę lekarza.

Zgodnie z art. 33 ust. 1 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty: „Badanie lub udzielenie pacjentowi innego świadczenia zdrowotnego bez jego zgody jest dopuszczalne, jeżeli wymaga on niezwłocznej pomocy lekarskiej, a ze względu na stan zdrowia lub wiek nie może wyrazić zgody i nie ma możliwości porozumienia się z jego przedstawicielem ustawowym lub opiekunem faktycznym”. Warto dodać, że sam fakt bycia „pod wpływem” nie oznacza, że pacjent nie może wyrazić zgody.

Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty: „Lekarz może wykonać zabieg operacyjny albo zastosować metodę leczenia lub diagnostyki stwarzającą podwyższone ryzyko dla pacjenta, po uzyskaniu jego pisemnej zgody”. Ponieważ z koronarografią wiąże się podwyższone ryzyko wymagana na nią jest zgoda pisemna.

Zgodnie z art. 40 ust. 1 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty, „Lekarz ma obowiązek zachowania w tajemnicy informacji związanych z pacjentem, a uzyskanych w związku z wykonywaniem zawodu”. Tym samym dla ustalenia, czy dana informacja jest objęta tajemnicą zawodową, bez znaczenia jest to, czego ona dotyczy, a jedynie to, czy została uzyskana w związku z wykonywanym zawodem. Gdyby tę samą informację lekarz zdobył na wizycie towarzyskiej, to nie stanowiłaby ona tajemnicy zawodowej.

Zgodnie z art. 40 ust. 3 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty, „Lekarz, z zastrzeżeniem sytuacji, o których mowa w ust. 2 pkt 1-5, jest związany tajemnicą również po śmierci pacjenta”.

Lekarz nie ma obowiązku leczenia lekami refundowanymi pacjentów ubezpieczonych. Z art. 45 ust. 1 w związku z art. 4 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty wynika, że lekarz może leczyć wszystkimi lekami dopuszczonymi do obrotu w Polsce, które są odpowiednie – w świetle wiedzy medycznej – w danym przypadku.

Obowiązek wpisania rozpoznania w postaci numerycznej i słownej wynika z § 7 rozporządzenia Ministra Zdrowia w sprawie rodzajów i zakresu dokumentacji medycznej oraz sposobu jej przetwarzania: „Nazwa i numer statystyczny rozpoznania choroby, problemu zdrowotnego lub urazu są wpisywane w dokumentacji według Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych Rewizja Dziesiąta”.

Zgodnie z art. 31 ust. 1 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty oraz przepisami Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego lekarz w tej sytuacji musi powiedzieć matce lub ojcu dziewczyny, gdyż są oni jej przedstawicielami ustawowymi i są uprawnieniu do uzyskiwania informacji o stanie zdrowia córki tak samo jak ona.

Zgodnie z art. 31 ust. 1 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty, lekarz ma obowiązek m.in. informować o stanie zdrowia i rozpoznaniu. W tej sytuacji lekarz nie mając pewności nie może powiedzieć, co to za zmiana. Powinien zatem omówić różne możliwości i skierować do dalszej diagnostyki, wyjaśniając pacjentce jej znaczenie.

Zgodnie z art. 32 ust. 3 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty, opiekun faktyczny może wyrazić zgodę tylko na badanie pacjenta. Opiekun faktyczny nie może więc wyrazić zgody na leczenie pacjenta.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta „Przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych może być obecna osoba bliska”. Jeżeli chodzi o obecność innych osób, to przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych mogą uczestniczyć tylko te osoby, których obecność jest niezbędna (art. 22 ust. 2 ustawy o prawach pacjenta). Oznacza to, że nie wystarczy, iż dana osoba wykonuje zawód medyczny – jej obecność musi być dodatkowo uzasadniona i niezbędna.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 2 osoba bliska to „małżonka, krewny lub powinowaty do drugiego stopnia w linii prostej, przedstawiciel ustawowy, osoba pozostającą we wspólnym pożyciu lub osoba wskazaną przez pacjenta”. Wszystkie wskazane odpowiedzi są zatem prawidłowe.

Zgodnie z art. 38 ust. 1 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty, „Lekarz może nie podjąć lub odstąpić od leczenia pacjenta, o ile nie zachodzi przypadek, o którym mowa w art. 30 [tj. przypadek niecierpiący zwłoki]”. Należy jednak pamiętać, że odstępując od leczenia pacjenta lekarz musi uzasadnić ten fakt w dokumentacji medycznej i wskazać pacjentowi realne możliwości uzyskania tego samego świadczenia u innego lekarza lub w innym podmiocie leczniczym.

Zgodnie z art. 42 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty, „Lekarz orzeka o stanie zdrowia określonej osoby po uprzednim, osobistym jej zbadaniu, z zastrzeżeniem sytuacji określonych w odrębnych przepisach”. Wystawienie skierowania do danej poradni jest formą orzeczenia o stanie zdrowia i dlatego wymaga uprzedniego, osobistego zbadania pacjenta.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty, „Lekarz może stwierdzić zgon na podstawie osobiście wykonanych badań i ustaleń, z zastrzeżeniem sytuacji określonych w odrębnych przepisach”. Przepisy nie przewidują możliwości stwierdzenia zgonu na podstawie zaświadczenia lekarza dentysty oraz informacji udzielonej przez prokuratora.